"Prawda" - nowy spektakl Bagateli

"Prawda" - Florian Zeller
Obsada: Michel - Marek Kałużyński, Marcel Wiercichowski
Laurence - Ewelina Starejki, Magdalena Walach
Paul - Adam Szarek/Wojciech Leonowicz
Alice - Karolina Chapko
Tłumaczenie: Barbara Grzegorzewska
Reżyseria: Henryk Jacek Schoen
Scenografia: Joanna Schoen
Choreografia: Jarosław Staniek
Reżyseria świateł: Marek Oleniacz
Asystent reżysera / inspicjent / sufler: Monika Handzlik

Florian Zeller podsuwa nam niezwykle przewrotne odpowiedzi na pytanie o sensowność wszelkiej zdrady. Gdyby z dnia na dzień ludzie przestali się okłamywać, nie ostałaby się na ziemi ani jedna para. I w pewnym sensie byłby to koniec cywilizacji.

„Na scenie tworzy się erotyczny kabaret zmyłek, pomyłek i zdumień. Sztuka kłamania obnaża swoją ułomność – w salwy pęczniejących od coraz to nowych zmyśleń wywodów przypadkiem wdziera się prawda, a nie tacy znów, jak się okazuje, wykwintni konfabulanci gubią się w zakamarkach własnych opowieści. Właśnie w błyskotliwych, ironicznych, często konstruowanych na zasadzie niedoskonałych powtórzeń dialogach leży moc tekstu Zellera, który – gdyby nie sprawność językowa francuskiego autora oraz właściwa mu wyjątkowa lekkość w posługiwaniu się poetyką absurdu – podobny byłby upiornej, ciężkostrawnej telenoweli brazylijskiej.

Od tego skojarzenia sam spektakl ocala bezbłędna obsada aktorska. Karolina Chapko, Magdalena Walach, Wojciech Leonowicz oraz Marcel Wiercichowski, prowadzeni sprawną ręką reżysera niepozwalającego nawet na minimalne zwolnienie tempa, tworzą teatr przerysowanych gestów i ostentacyjnej sztuczności, który zdaje się paralelny do, w gruncie rzeczy żałośnie-śmiesznego, trudu, jaki wkłada się w zmyślanie, wznosząc się przy tym na wyżyny – nie wiadomo: głupoty czy okrucieństwa. Niewierni kochankowie piszą własną księgę tysiąca i jednej nocy. Na jej kartach, na potrzeby opowieści, wskrzesza się nawet umarłych. Fabuły te często przekraczają granice prawdopodobieństwa, ich autorzy nieustannie dokonują aktów deziluzji, ale przedstawienie trwa.

Poprzez wiele słodko-kwaśnych gagów, wpadek i popisów mistrzowskiej błazenady dochodzimy w końcu do śmieszności ostatecznej (tym razem dogłębnie tragicznej). Bohaterowie mają w zwyczaju wygłaszanie skomplikowanych tyrad o zdradzaniu i dyskretnym zdradzaniu, o kłamaniu i lepszym kłamaniu, i tak doprowadzają do zasiania w duszach widzów niepokoju w kwestii dość fundamentalnej: czym mianowicie jest ta, po stokroć przywoływana, prawda i czy miłość rzeczywiście się z nią współweseli.

Przedstawienie Schoena można nazwać komedią, farsą, karnawałowym skeczem – obojętnie.Trzeba więc śmiać się bez wytchnienia!

Teatr Bagatela