Agata Michalska: Porażkę w sporcie można szeroko rozumieć

Koniec sezonu hokejowego. Wielki Tydzień, pora na rachunek sumienia. Po dwóch latach spokoju nagle zewsząd rozległy się głosy krytyki wobec waszych działań. Pewnie trudno je przełknąć…

- Konstruktywna krytyka zawsze jest właściwa. Pierwsza emocjonalna reakcja nie jest najlepsza, ale jak się przemyśli, to można wyciągnąć dobre wnioski. Można poprawić błędy, iść dalej w dobrym kierunku. Inna demotywuje.

Po oświadczeniu zarządu można wnioskować, że zabolała. Chyba nie chce mieć pani wokół siebie klakierów, bo wtedy traci się jasność spojrzenia. Nie wzięła pani pod uwagę, że krytykujący mogą mieć na uwadze dobro klubu? Są głosem doradczym z zewnątrz?

- Zawsze takimi kategoriami przyjmuje krytykę. Ona jednak dotyczyła problemów sprzętowych i masażysty, przez co byliśmy podli i beznadziejni, a tak nie było.

O braku kijów mówił w wywiadzie pomeczowym Krystian Dziubiński. To nie wymysł dziennikarzy. Z tego powodu miał być wezwany na dywanik.

- Pytał go pan, czy był na dywaniku?

Nie był na dywaniku, bo zmieniła pani decyzję kolegów z zarządu, którzy chcieli się z nim spotkać.

- Powtarzam, nie był na dywaniku. Nie zabrakło mu kija na żaden mecz. Wypowiadał się w imieniu kolegi. Jeśli komukolwiek zabrakło kija, to z przyczyn niezależnych od nas. Zaistniała sytuacja, że na rynku było mało kijów. Zwracaliśmy się z zamówieniem do producenta, ale nie zawsze dostarczał nam je na czas. To jedyna przeszkoda. A kłopot się zrodził z paranoi. Dwóch żartownisi postanowiło wyjść na trening z kijami z innymi wygięciami, nie odpowiadającymi im. Trener Marek Ziętara się zdenerwował, zrobiła się rewolucja. Żartownisie mogli iść do sklepu w budynku MHL i wybrać kije. Czekali jednak na swoją markę. Stwierdzili, że inną nie zagrają. Z tego zrobiła się afera. Dzisiaj jak patrzę na to chłodno, to afera była wielce przesadzona. Jeśli chodzi o kwestę masażysty, rehabilitanta, to mamy podpisaną umowę z Caritasem. Zawodnicy kiedy tylko sobie życzą mogą pójść na zabiegi nawet dwa razy dziennie. Przyjmowani są poza kolejką. Nie stać nas było na stałego masażystę. Zarządzamy pieniędzy w taki sposób na jaki nas stać, ale nie prawdą jest, że go nie mieliśmy. Miał wyznaczone dyżury, a w sytuacjach krytycznych można było zadzwonić i umówić się z nim. Niemniej wypunktowaliśmy to jako słabość. Punkt do poprawy. Na pewno nie zatrudnimy masażysty na stałe, ale w ważnych momentach będzie częściej do dyspozycji graczy.

Poprzedni masażysta drużyny Piotr Jarząbek sądzi się z klubem?

- Bardzo dobrze zrobił, sama go do tego namawiałam. Nastąpił duży rozdźwięk pomiędzy tym co twierdzą przedstawiciele poprzedniego zarządu, a on. Otrzymaliśmy dwie sprzeczne oświadczenia. Pan Jarząbek twierdzi, że płatności wobec niego nie zostały uregulowane, a druga strona jest zdania, że umowa w tym czasie nie była podpisywana. My jej w klubie nie posiadamy. Nie jesteśmy gotowi na rozwikłanie tego sporu.

Andrzej Słowakiewicz wsadził kij mrowisko nazywając zarząd Komitetem Rodzicielskim?

- Jakbyśmy na to nie spojrzeli, to powiedział prawdę. Sześciu z ośmiu członków zarządu ma w klubie dzieci. Nie gniewam się. Ci, którzy kochają hokej są w stanie bardziej tej dyscyplinie się poświęcić. Są związani z klubem od momentu kiedy ich dziecko stawiało pierwsze kroki na lodzie aż weszło w wiek dorosły. Lepiej czują i angażują się. Jakie rozwiązanie proponuje pan Słowakiewicz?

Autorski zarząd fachowców. Uważa, że klubem powinien zarządzać prawdziwy menadżer sportowy, któremu nikt nie wciśnie „szrotu” z zagranicy.

- Zgadzam się z tym. Marzy nam się prawdziwy menadżer. Mam nadzieję, że kiedyś klub będzie posiadał taką osobę, a także profesjonalny zarząd. W klubie przebywam od 17.30 do 23. To godziny wyrwane z mojego zawodowego i rodzinnego życia, dlatego nie jestem profesjonalistą. Patrząc na ogrom potrzeb, to te pięć godzin dziennie jest niczym, jeśli chce się stworzyć profesjonalny klub. Pan Słowakiewicz sugerował oddzielenie seniorów od młodzieży. Odpowiedzialność byłaby mocniej ukierunkowana. Pierwsza zagłosuję za tym, by został prezesem i wdrożył swój pomysł. Z wielką przyjemnością będę mu pomagała.

Pani armia na lodzie nie była zbyt liczna i mocna. Przegrała trzy wojny, została okaleczona psychicznie. Najbardziej zraniona w finale mistrzostw Polski juniorów.

- Tak pan na to patrzy.

Nie tylko ja. Trzeba zdać sobie sprawę, że jak się wchodzi na jakiś poziom, ludzie zaczynają mieć oczekiwania. Nie można się na nich obrażać.

- Jasne. Jak długo pracuje pan w sporcie?

Ponad 30 lat.

- Całe życie, od dziecka – mogę dodać. Więc wie pan co w sporcie jest najważniejsze.

Według barona de Coubertina liczy się udział w zawodach. Ale świat od tego czasu się bardzo zmienił. Teraz w nim liczą się tylko zwycięzcy. Sponsorzy, kibice chcą tylko widzieć swoich sportowców na najwyższym podium, wygranych. Dostrzegli to też radni naszego miasta. Podjęli uchwałę, że trzeba się podzielić stypendiami. Chcą nagradzać za wyniki. Nikt nie docenia budowli od postaw, a jeśli już, to w znikomym stopniu. Drapieżnicy nie śpią. Już wyciągają rękę po pieniądze, pewnie i wędkarze także, bo medalistów mistrzostw Polski w naszym mieście w różnych dyscyplinach od groma.

- Nie da się patrzyć na miejski sport mając klapki na oczach. Widzi się tylko jeden kierunek. Nie ma nic gorszego i mylnego. Oczywiście, że inaczej smakuje złoty medal, a inaczej srebrny. Czasami mam wrażenie, że brązowy smakuje bardziej, bo został wywalczony, a srebrny przyjęty jako porażkę. Myślę, że jest to ogromna lekcja dla chłopaków i dla tych, którzy nas wspierają. Mam nadzieję, że gracze lepiej potrafią ocenić siebie. Gdzie są i kim sobą reprezentują. Sztuką jest uczyć się na własnych błędach. Ukierunkowali się, by sami się ocenili. Wtedy będą nad poprawą mocno pracować, albo powiedzą „nie dam rady”. W taki sposób będziemy tworzyli silniejszą drużynę. Porażka potwornie boli, a w sporcie jeszcze bardziej. Jeśli to pytanie nie sprowokuje ich do myślenia, to będzie ogromna katastrofa, że połknęły ich rekiny i są beznadziejni. Stracimy talenty, które warto pielęgnować. Nie mówię, że wszyscy, ale wśród nich są. Co do uchwały rady – wynik i koniec. Kolejny błąd, który popełniamy. Na naszą dyscyplinę nie można patrzeć przez taki pryzmat. Dajemy rozrywkę średnio 900 kibicom. To co prawda nie dużo, ale która inna dyscyplina w naszym mieście ma większą oglądalność, daje satysfakcję ludziom naszego miasta, wykorzystać wolny czas, by oglądać zawody sportowe? Wędkarzy średnio będzie się oglądało, karateków, dżudoków – również. Nic nie umniejszam tym dyscyplinom, bo każdy sportowiec ciężko pracuje na to czym siebie reprezentuje. My mamy dodatkową zaletę, bo reprezentujemy sport zespołowy, który widz zewnętrzny lepiej przyjmuje. Takimi kategoriami należy patrzeć. Reprezentujemy miasto, a 80 lat klubu też nie jest bez znaczenia. Każda inna dyscyplina nie ma za sobą takiej historii. Znalazłabym jeszcze 60 argumentów, które potwierdziłyby, że patrzenie z klapkami na oczach jest błędem.

Wielu zarzuca Podhalu, że na tradycji się wozi, że za zasługi się to i tamto należy. Jeden z trenerów spoza Nowego Targu stwierdził, że „za zasługi to się leży na Powązkach. Cała sztuka w tym, by udowodnić klasę w decydującym momencie. Kuźnią talentów, to wy byliście, teraz wszyscy was leją. Kiedy mieliście mistrzostwo w grupach młodzieżowych?”

- Co jest większą bolączką? Same gwiazdy w zespole i brak tytułu mistrza Polski, czy mieć swoich zawodników? Młodzi nigdy nie zagraliby w ekstraklasie w innej drużynie. Dostali taką szansę, tu i teraz. Dostali, bo taką podjęliśmy decyzję. To miało być mniejszym złem niż gra w pierwszej lidze i dwucyfrowe zwycięstwa. Od tego robiło się niedobrze. Porażkę w sporcie można szeroko rozumieć. Kto jest zwycięzcą, a kto pokonanym. Jakbym miała taki zespół jak Tychy, zbudowany z wielkich gwiazd i nie zdobyłabym mistrzostwa przy tak ogromnym budżecie, to taka porażka bardziej bolałaby, niż sytuacja, w którym myśmy się znaleźli. Warto to podkreślić. Takimi kategoriami na to patrzę. Siebie pozytywnie nakręcam, by mi dodawało siłę przetrwania. Każdy kto zna się na hokeju potwierdzi, że patrząc na końcówkę sezonu, to nie byliśmy najgorsi. Tylko w tabeli tak wyglądało. Byliśmy lepsi od KTH i Katowic, słabsi od Polonii, bo z nią przegraliśmy.

To jak pani skomentuje wypowiedź burmistrza: „Klub nie wykazał aktywności, zapomniał o uczniach i nadrzędnym celu jakim było stworzenie im jak najlepszych warunków do uprawiania sportu, w ramach obowiązujących jeszcze – no może nie wygodnych dzisiaj dla klubu – postanowień umowy”.

- Szok i niedowierzanie. To jedyne uczucie, którego doznaliśmy po przeczytaniu artykułu o utworzeniu klasy sportowej. Jak możemy w sposób bezkompromisowy prowadzić dialog medialny z instytucją, która współtworzy MMKS Podhale Nowy Targ? Ponieważ jest to ogromnie trudne, przytoczymy fakty z ostatnich miesięcy. Początkiem bieżącego roku rozpoczęte zostały intensywne działania w zakresie powstania klas sportowych o profilu hokejowym. Wtedy też zarząd klubu podjął starania mające na celu ograniczenia kosztów związanych z transportem (dojazdy ze szkoły na lodowisko i odwrotnie) – można to było uzyskać, przenosząc klasy sportowe do Gimnazjum nr 1 sąsiadującego z lodowiskiem (jak bywało przed laty) oraz do Szkoły Podstawowej nr 5, która znajduje się w najbliższym położeniu od lodowiska. Zmiana tych szkół w znacznym stopniu wpłynęłaby na lepszą organizację zajęć na lodzie (ideą pomysłu było max wykorzystanie lodu w godz. dopołudniowych). W temacie tym nasi przedstawiciele wielokrotnie spotykali się z burmistrzem Janem Kolasą. Wiele wskazówek, sugestii i porad otrzymano od naczelnika Wydziału Oświaty Janusza Stopki. Pełny zakres działań znał również Przewodniczący Miejskiej Komisji Sportu Marek Batkiewicz. Ostatecznie z inicjatywy klubu doszło do spotkania wszystkich zainteresowanych stron: burmistrz Kolasa, prezes i wiceprezes MMKS Podhale Nowy Targ oraz dyrektor Szkoły Podstawowej Nr 5. Finalnie spotkanie, nie przyniosło zamierzonych rezultatów. I zapewniamy, że powodem nie były ... niewygodne postanowienia umowy. Zaraz po spotkaniu wszystkich zainteresowanych stron, przedstawiciele klubu spotkali się z rodzicami dzieci z rocznika 2004 w celu poinformowania o ostatecznej decyzji pozostawienia klasy sportowej w Szkole Podstawowej nr 11, o terminie rekrutacji i konieczności skompletowania niezbędnych dokumentów. Bardzo zabolało nas stwierdzenie, że nie pamiętamy o uczniach. Przypomnieć chcielibyśmy, że to klub z własnej inicjatywy organizował w tym roku szkolnym naukę jazdy na łyżwach dla dzieci z klas I, II, III, które cieszyły się dużym zainteresowaniem dzieci, nauczycieli i urzędników. Cała akcja miała na celu stworzenie jak najlepszych warunków do uprawiania sportu i mała również stanowić podstawę do tworzenia przyszłych klas sportowych. Tym bardziej w tym kontekście bolą słowa „zapomniano o uczniach”.

Rozmawiał Stefan Leśniowski

Zobacz więcej na