Taktyka prawdę ci powie

- Taktyka jest sztuką osiągania zwycięstwa. Podstawową jest wybór optymalnego wariantu, z maksymalnym wykorzystaniem możliwości własnych przy maksymalnym ograniczeniu możliwości działania przeciwnika. Technika i doświadczenie ma duży wpływ na wybór taktyki, na maksymalne wykorzystanie zawodnika. Taktyka nie jest czymś co opanowuje się od razu, lecz jest to proces wieloletni. W naszej podhalańskiej piłce, na wyższych szczeblach, mieliśmy do czynienia z taktyką, w niższych ligach nie można mówić o jakichkolwiek założeniach taktycznych.

- Weźmy przykład Porońca. Jakim systemem grał?

- Od momentu, kiedy zespół przejął Przemysław Cecherz zmienił się styl gry. Można rzec, że jest to namiastka futbolu totalnego, wywodzącego się ze szkoły holenderskiej. W niej zawodnik nie jest przypisany do pozycji. Piłka cały czas posyłana jest do przodu. Cały czas, w każdym sektorze boiska piłkarz musi być aktywny. Nikt nie czeka na piłkę, każdy powinien być w ruchu. Każdy, niezależnie od funkcji na boisku włącza się do akcji ofensywnych. Następuje wymienność funkcji.

- Jak grał NKP?

- Podhale prezentowało inny styl. Grę poukładaną, przypominającą szachy, gdzie piłka ma chodzić jak po nitce od nogi do nogi. Akcja rozwija się wolno, ale im bliżej pola karnego wtedy następuje przyspieszenie akcji. Takim wariantem nie gra się przez cały mecz, w zależności do sytuacji następuje arytmia tempa. Trzeba mieć bardzo dobry przegląd sytuacji, by widzieć co w danej chwili dzieje się na boisku i co należałoby zagrać. Czy grać spokojnie czy wyprowadzić kontrę.

- To na koniec taktyka drużyn występujących w klasie A.

- Im niższa klasa, co już wspominałem, tym taktyka uboższa, albo jej po prostu nie ma. Często obowiązuje taktyka kopnij i biegnij. W niższych ligach zajęć taktycznych nie ma, nie ma na to czasu. Niemniej coraz więcej młodych ludzi kopie piłkę i ogląda mecze w telewizji. Na tej postawie próbują coś wprowadzić innowacyjnego do zespołu, ale to jest niedopracowane, bo nie ma na to czasu. Większość drużyn grała systemem 1-4-4-2, uważany za najbardziej elastyczne ustawienie, zapewniające odpowiednie proporcje pomiędzy grą defensywną i atakiem. Często trenerzy stosowali ustawienie 1-4-3-3. W wyższych ligach gra się obrońcami w linii, zespoły ryzykują stosując pułapki ofsajdowe. W niższych klasach jest tradycyjne ustawienie ze stoperem w linii.

Stefan Leśniowski