Pytania o przydział emisji CO2 dla nowotarskiego MPEC oraz koszty usług przedsiębiorstwa
NOWY TARG. Bartłomieja Garbacza zainteresowała taryfa dla ciepła ustalona przez MPEC. - Mając na uwadze, że w grudniu 2018 r. nastąpił wzrost cen notowań węgla, który prawdopodobnie nie został ujęty w kalkulacji taryf, jak również fakt, że kurs uprawnień do emisji notował wartości jeszcze większe w grudniu 219 roku - jaki przydział emisji CO2 posiada MPEC? - pyta radny.
Interesowało go także - "na jaki okres posiadany przydział do emisji dwutlenku węgla zaspokaja potrzeby przedsiębiorstwa, jaka cena prawa do emisji CO2 została uwzględniona przy kalkulowaniu aktualnych taryf oraz w jakim procencie zgodnie z szacunkiem prezesa MPEC - wzrost cen prawa do emisji wpłynie na koszt odbiorcy końcowego".
W opublikowanej na stronie Urzędu Miasta odpowiedzi czytamy:
"Obecnie Spółka posiada 24 085 szt. uprawnień do emisji CO2. Przydział, o który Pan pyta jest przyznawany nieodpłatnie co roku, jednak ilość ta jest co roku zmniejszana, zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 31 marca 2014 r. w sprawie wykazu instalacji innych niż wytwarzające energię elektryczną, objętych systemem handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych w okresie rozliczeniowym rozpoczynającym się od dnia 1 stycznia 2013 r., wraz z przyznaną im liczbą uprawnień do emisji. Zgodnie z ww. rozporządzeniem liczba uprawnień przyznanych w roku 2019 wyniosła 2 981 szt., na 2020 rok wynosi 2 359 szt., przy ilości przyznanych uprawnień na rok 2014 w wysokości 14 672 szt.
Ilość przyznanych uprawnień od roku 2014 jest mniejsza od realnie wykorzystywanych, wobec czego od 2014 roku różnicę pomiędzy umarzanymi a otrzymanymi MPEC Nowy Targ Sp. z o.o. bilansował poprzez ich zakup.
Taryfa dla ciepła każdorazowo jest zatwierdzana przez Urząd Regulacji Energetyki Oddział Terenowy w Krakowie (URE). URE analizuje koszty związane z CO2 wypełniając swoją podstawową rolę, czyli ochrony konsumentów przed nadmiernymi wzrostami cen ciepła. URE zatwierdza taryfy dla ciepła dla wszystkich koncesjonowanych przedsiębiorstw. W procesie taryfikacyjnym przedsiębiorstwa nie skupiają się na cenach jednostkowych, lecz na poziomie kosztów jakie regulator powinien zatwierdzić. Przed złożeniem taryfy badane są wszystkie koszty związane z danym obszarem kosztotwórczym, w tym również ilości uzyskane, wielkości zakładane do umorzenia, stany magazynowe itp., a następnie przesyłane są one do oceny przez regulatora. Odpowiadając na pytanie na etapie przygotowania wniosku taryfowego zakładana była cena emisji na poziomie 25 Euro za tonę, jednakże nie oznacza to, że URE taki poziom kosztów zatwierdzi.
Nie jest możliwe wskazanie wzrostu ceny prawa do emisji CO2 na koszt odbiorcy końcowego, ponieważ taryfa zatwierdzana jest dla całości kosztów i wydatków kwalifikowanych przy jednoczesnym założeniu przychodów wynikających z prowadzonej działalności. Skutek w postaci podwyżki lub obniżki taryfy jest efektem finalnym, a wpływ na wynik mają wszystkie czynniki kosztotwórcze. Ceny emisji na poziomie 25 Euro za tonę w obrocie giełdowym już sporo wcześniej zostały osiągnięte (druga połowa 2018 roku - dane giełdowe), a kurs EU ETS charakteryzuje się dużą zmiennością. Wobec tego wysokość kosztów związanych z emisjami jest szczególnie badana przez URE. W sytuacji gdy założone koszty są niższe od wykonanych, przedsiębiorstwo może skorzystać z § 28 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Energii z dnia 22 września 2017 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń z tytułu zaopatrzenia w ciepło (Dz.U. 2017. 1988), według którego przedsiębiorstwo może wystąpić o zmianę taryfy w przypadku nieprzewidzianej, istotnej zmiany warunków wykonywania działalności.
Należy tutaj zauważyć, że emisja CO2 nie dotyczy tylko źródeł węglowych lecz również gazowych. Natomiast nie są znane jak na razie wysokości przyznawanych uprawnień dotyczące następnego okresu rozliczeniowego po 2021 roku zarówno na poziomie krajowym jak również unijnym."
opr.s/