Onufry Chrobak

WSPOMNIENIE ŚP ONUFREGO CHROBAKA - NAUCZYCIELA Z WIERCH CICHEGO. Są ludzie a wśród nich nauczyciele, którym wiele zawdzięczam. Takim właśnie był dla mnie Pan Chrobak Onufry. Jego odejście skłoniło mnie do chwili refleksji oraz wspomnień z lat wczesnoszkolnego dzieciństwa. Od wielu lat, wysyłałem do Niego życzenia świąteczne Bożenarodzeniowe i Wielkanocne. Właśnie przymierzałem się do napisania kolejnych, kiedy dowiedziałem się o jego śmierci! Pan Chrobak przeżył 91 lat. Pochodził z Zawodzia w Cichem Górnym. W czasach jego dzieciństwa i młodości było to miejsce ustronne, bez asfaltowej drogi i prądu, który podłączono tutaj dopiero w roku 1960. Pomimo tych trudności został nauczycielem, był też oficerem rezerwy Wojska Polskiego. Wtedy, w połowie lat 60-tych uczył klasy młodsze w jednej izbie wynajętej od miejscowych gospodarzy Mańków. Po ukończeniu trzeciej klasy Jego uczniowie ?schodzili? na tzw. dół tj. do pełno ośmioklasowej Szkoły nr 2 w Cichem Środkowym. Miarą efektów jego pracy było między innymi to, że my uczniowie z Wierch Cichego nie byliśmy tam gorsi a nierzadko zdarzało się, że i lepsi. Uczył mnie zaledwie 8 miesięcy, w klasie trzeciej oraz rok przysposobienia obronnego w klasie ósmej. Opanowany, spokojny, z lekkim uśmiechem jakby nie pasował do modelu porywczego górala. To te cechy oraz życzliwość zrodziły we mnie myśl pozostania nauczycielem. Miałem szczęście, bo napotkałem kolejnych pedagogów, którzy mi zaimponowali - wymienię najważniejszych. Były Panie Maryniarczyk (biologia i chemia), Łaś (geografia) i Kołtaś (matematyka) a w Licem profesorowie Świąder (chemik) i Banaś (polonistka). To oni zdecydowali o urzeczywistnieniu tamtego dziecięcego marzenia pozostania belfrem. Jakim? Ocenę zawsze pozostawiam tym, których uczyłem przez dokładnie 40 lat. Pan Chrobak jako nauczyciel klas początkowych dawał nam solidne podstawy do dalszej nauki. Ja przykładowo zawdzięczam mu to, że dopilnował mnie abym dobrze opanował tabliczkę mnożenia. I miał na to sposób, bowiem przerwy międzylekcyjne wypełniał zabawą w układanie na czas specjalnej planszy z mnożeniem. On też zwrócił uwagę na błędy ortograficzne które popełniałem i mnie z nich stopniowo ?wydobywał?. Jego podejście sprawiało, że poza wiedzą wzbudzał w nas wiarę w nas samych, potrafił pochwalić i pomóc w razie trudności w nauce. A pamiętajmy o tym, że w tamtych czasach powszechne było przekonanie, że ?ryby i dzieci głosu nie mają? ? w wielu szkołach także, na szczęście nie u nas w Cichem. Potrafił także trafnie diagnozować przyczyny kłopotów w uczniu się. Mój kuzyn nie mieścił liter w liniach. Ponieważ trwało to jakiś czas Pan Onufry poprosił rodziców o sprawdzenie jego wzroku u okulisty. Diagnoza lekarza potwierdziła tylko Jego przypuszczenie o wadzie wzroku. We wspomnieniach miejscowych był oceniany zawsze jako bardzo dobry, rzetelny i sprawiedliwy nauczyciel. Nieżyjąca już Antosia Palenica-Płackowa (z Zawodzia) kilka lat temu powiedziała o nim ?? som jedyn syćkiego te dzieci naucył, nie bił, ale jakiś wpływ mioł na nich, ze go słuchali??. . Wychował tysiące góralskich dzieci, właściwie nie ma na Wierch Cichem rodziny, której by On nie uczył. Zapewne w życiu wielu z nas ważną rolę odegrali nauczyciele. To ci życzliwy, tacy którzy potrafili ?popchnąć?, tak leciutko i we właściwym kierunku. Takim właśnie był Pan Onufry. SPOCZYWAJ W POKOJU MÓJ I NASZ CICHOWIAŃSKI NAUCZYCIELU! PS. Udostępnione w filmiku fotografie Pana Chrobaka pochodzą z archiwum rodzinnego Hani Walczak (Kuboskowej), Stanisława Styrczuli oraz filmu dokumentalnego ?Polska zza siódmej miedzy? TvP3.