19:19; dziewiętnasta dziewiętnaście; Kopiuj/Wklej

Mt 16, 13-20Tobie dam klucze królestwa niebieskiego

Gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał swych uczniów: «Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?» A oni odpowiedzieli: «Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków». Jezus zapytał ich: «A wy za kogo Mnie uważacie?» Odpowiedział Szymon Piotr: «Ty jesteś Mesjaszem, Synem Boga żywego». Na to Jezus mu rzekł: «Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem ciało i krew nie objawiły ci tego, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam Ty jesteś Piotr – Opoka i na tej opoce zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze kró¬lestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie zwią¬zane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie».
Wtedy przykazał uczniom, aby nikomu nie mówili, że On jest Mesjaszem.

Zanim (mam nadzieję) napiszę Do Rzeczy, to najpierw wspomnę kilka słów od rzeczy..., oczywiście trzymając się historycznych i biblijnych faktów.

Przed wielu laty, grecki myśliciel włożył w usta swego mistrza Sokratesa słowa, które, na co głęboko liczę, przynajmniej w części rzucą światło na tematykę dzisiejszej Ewangelii: (...) od tego człowieka jestem jednak mądrzejszy [bynajmniej nie chodzi tu o Platona - p. aut.]. Bo z nas dwóch, żaden, zdaje się, nie wie o tym co piękne i dobre, ale jemu się zdaje, że coś wie, choć nic nie wie, a ja, jak nic nie wiem, tak mi się nawet i nie zdaje (że coś wiem). Więc może o tę właśnie odrobinę, jestem od niego mądrzejszy, że jak czego nie wiem, to i nie myślę, że wiem. (Platon, Obrona Sokratesa, 21 B, C, D)

Krótko mówiąc, te kilka linijek tekstu przetrwały do naszej epoki w "teleexpresowej" formie: Wiem, że nic nie wiem. Błogosławione słowa... Pełne pokory i uznania wyższości Tego, którego mądrości ludzie pojąć nie mogą, (...) gdyby ją bowiem pojęli, nie ukrzyżowaliby Pana chwały (1 Kor 2,8).

Niezwykłe! Któż bowiem w owej chwili całkowitego poznania odważyłby się podnieść rękę na Boga?! Owszem, zdarzyło się to aniołom, ale czy i ludziom zdarzyć by się mogło? Amen. Amen. W obliczu tej wiedzy mogłoby się okazać, że wcale nie jesteśmy od nich lepsi! Czyż codziennie nie chełpimy się czymś, o czym nie mamy bladego pojęcia. Czyż nie twierdzimy, że wiemy, gdy w rzeczywistości chodzimy po omacku. Czyż w ten sposób nie toniemy, choć o tym nie wiemy...?

Jednak dzisiaj nie utoniemy... Mamy gotowca: wiem, że nic nie wiem. Nie utoniemy dzięki słowom tego, który dwie niedziele wcześniej tonął u Jezusowych stóp. Lekcja pływania okazała się brzemienna w skutkach. Piotr przestał zakrywać swoje nieprzygotowanie. Stwierdził, że sam nie załata wszystkich dziur swego rybackiego życia. Na pytanie o Jezusową tożsamość nie improwizuje. Być może pamięta jeszcze, do czego doprowadziła go jego ostatnia wielka improwizacja.

Sięga zatem po gotowca, którego ani ciało, ani krew mu nie objawiły, lecz uczynił to ten, który mieszka w niebie - jego Ojciec. Wystarczyło zatem zrobić to elementarne Kopiuj/Wklej, aby otrzymać słowa uznania: Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony i stać się skałą, opartą o Skałę.

ks. Adam Pastorczyk SCJ
www.profeto.pl
adam.pastorczyk@profeto.pl