19.19; Dziewiętnasta dziewiętnaście: Nareszcie!

J 3, 13-17Krzyż narzędziem zbawienia

Jezus powiedział do Nikodema: «Nikt nie wstąpił do nieba, oprócz Tego, który z nieba zstąpił, Syna Człowieczego. A jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak potrzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne.
Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony».

Gdy jeszcze byłem w seminarium, chętnie zaglądałem do różnych wypowiedzi Benedykta XVI. Wszak to "pancerny kardynał", który, co prawda stroni od tłumów, lecz jego myśli są tak jasne, jak krystalicznie czysty górski strumyk. W jednej z nich, głęboko i w jakimś sensie odkrywczo wyraził to, co w modernistycznej liturgii, zeszło na boczny tor, stając się zawadą: Do prawdziwie absurdalnych zjawisk ostatnich dziesięcioleci zaliczam fakt, że krzyż jest odstawiany na bok, aby nie zasłaniał kapłana (...) Powinien on stać na środku ołtarza oraz być punktem skupiającym wzrok kapłana i modlącego się zgromadzenia (...) Punktem odniesienia jest Pan. Jest On wschodzącym Słońcem historii (Duch liturgii).

Od dawien zatem dawna wszystko było jasne, lecz także od dawna nie mogłem zobaczyć tego w praktyce, aż do wczoraj... W jednym z katolickich kościołów Schwarzwaldu, bezpośrednio przed ołtarzem stał srebrno-mosiężny krzyż, któremu splendoru dodawały otaczające go świece i kwiaty. Pomyślałem: może stoi tu przypadkiem, tak na chwilę. Gdy jednak rozpocząłem Eucharystię, a on ciągle tam stał, uśmiechnąłem się w duchu myśląc: nareszcie!

To krótkie słowo, kilka tysięcy lat wcześniej cisnęło się na usta leżącym na pustynnym odludziu Izraelitom, skarconym przez Boga za grzech niewiary, a teraz doznających uzdrowienia. Co jednak myśleli wcześniej..., w chwili, w której Mojżesz wywyższył na palu miedzianego węża, w chwili decyzji...?

Faktem jest, że zachwalił im go jako znak Bożej łaski, a oni sami nie czuli wobec niego uprzedzenia, gdyż nie znali jeszcze obrazu rajskiego demona, wcielającego się w postać węża i będącego dziełem późniejszego czasu... Zatem, niemalże nic, nie utrudniało im podjęcia właściwej decyzji.

Mimo to, nie było to zadanie łatwe, gdyż na grzech niewiary musieli odpowiedzieć aktem wiary. Bardzo trafnie oddał to Anselm Grün OSB, pisząc: Jeśli Bóg do nas przyjdzie, wtedy i my dojdziemy do siebie. Aby jednak On do nas przyszedł, musimy wpierw sami dojść do samych siebie.

Nie mogli być zatem kimś anonimowym, bezmyślną masą otaczającą pal. Nie mogli nią być..., bo odeszliby z kwitkiem w pustynny piach. Byliby tacy, jak ewangeliczne tłumy otaczające Jezusa, dotykające się Jego szat..., na marne, bo bez wiary.

Oni spojrzeli inaczej... Oni dotknęli inaczej... Może tak jak owa, nagrodzona przez Jezusa kobieta, której wiara znalazła upust w pokornym wyznaniu: żebym się choć Jego płaszcza dotknęła, a będę zdrowa (Mk 5, 28).

Oni spojrzeli na Wschód, na wschodzące Słońce każdej ludzkiej historii, którym jest Pan.

Spójrz na KRZYŻ! Hic est Deus!

ks. Adam Pastorczyk SCJ
www.profeto.pl
adam.pastorczyk@profeto.pl