Alert
127. rocznica urodzin gen. Boruty Spiechowicza w Zakopanem (zdjęcia)
Most w Białym Dunajcu z oficjalną nazwą (zdjęcia)
Ludwik Mieczysław Spiechowicz-Boruta ps. Kopa, Morawski ur. się 20 lutego 1894 w Rzeszowie, a zmarł 13 października 1985 w Zakopanem. Po wybuchu I wojny światowej przedostał się do Krakowa i wstąpił w szeregi Drużyn Strzeleckich. W sierpniu 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Służył w 1 kompanii I batalionu w 2 pułku piechoty II Brygady jako dowódca kolejno plutonu i kompanii. Został zastępcą dowódcy I batalionu w 4 pułku piechoty. Został ranny w bitwie pod Rarańczą w czerwcu 1915.
Od marca 1918 walczył w II Korpusie Polskim w Rosji. Po bitwie pod Kaniowem z Niemcami 11 maja 1918 i rozbrojeniu Korpusu dostał się do niewoli niemieckiej, z której wkrótce zbiegł. Następnie działał w Polskiej Organizacji Wojskowej na terenie Ukrainy.
Od listopada 1918 służył w odrodzonym Wojsku Polskim. Do stycznia 1919 brał udział w obronie Lwowa jako dowódca odcinka II Grupy Operacyjnej, a następnie pułku Strzelców Lwowskich. Został skierowany do Francji, gdzie pełnił obowiązki dowódcy 1 pułku strzelców polskich, a potem 3 pułku strzelców polskich w Armii Polskiej we Francji gen. Józefa Hallera. Po powrocie do kraju, w kwietniu 1919 został skierowany na front wojny polsko-bolszewickiej. Był przejściowo dowódcą batalionu, zastępcą dowódcy, a od października 1919 dowódcą 143 pułku Strzelców Kresowych, przemianowanego później na 4 pułk strzelców podhalańskich, którym dowodził w bitwie pod Bilwinami. Za udział w bitwie pod Grannem otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari.
W listopadzie 1922 roku wyznaczony został na stanowisko dowódcy 32 pułku piechoty w Modlinie. W październiku 1924 przeniesiony został do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu na stanowisko zastępcy szefa sztabu. 1 grudnia 1924 awansował do stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 53. lokatą w korpusie oficerów piechoty Z dniem 14 lutego 1925 został „odkomenderowany” do Inspektoratu Armii Nr II.
W maju 1925 objął dowództwo 71 pułku piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. Na czele pułku wziął udział po stronie rządowej, w wypadkach majowych 1926. Z dniem 1 września 1926 został przydzielony do Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych na stanowisko I oficera sztabu inspektora armii gen. dyw. Edwarda Rydza-Śmigłego, a następnie gen. Gustawa Orlicz-Dreszera. W 1928 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 20 Dywizji Piechoty w Baranowiczach, w 1934 - dowódcą 22 Dywizji Piechoty Górskiej w Przemyślu.
W okresie międzywojennym dał się także poznać jako teoretyk i publicysta wojskowy. Jego artykuły ogłaszane na łamach miesięcznika „Przegląd Piechoty” stanowiły materiał szkoleniowy dla młodszej kadry oficerskiej, były również przyczynkiem do rozważań i dyskusji nad ulepszaniem metod szkolenia w piechocie.
W marcu 1939 powierzono mu dowództwo Grupy Operacyjnej „Bielsko” w składzie Armii „Kraków” gen. Antoniego Szyllinga. 16 marca 1939 dowodził oddziałami polskimi, które na nowej granicy polsko-węgierskiej, na Przełęczy Użockiej, witały armię węgierską.
Podczas wojny obronnej dowodził Grupą Operacyjną „Bielsko” (od 3 września przemianowaną na GO „Boruta”) w składzie: 6 Dywizja Piechoty, 21 Dywizja Piechoty Górskiej, 1 Brygada Górska, batalion ON „Bielsko”, batalion ON „Zakopane” i batalion ON „Żywiec”. Borucie-Spiechowiczowi podporządkowano także 10 Brygadę Kawalerii, dowodzoną przez płk. Stanisława Maczka.
Oddziały gen. M. Boruty-Spiechowicza miały opóźniać i rozpoznać siły nieprzyjaciela działające na tym obszarze. W pierwszym dniu wojny siły GO powstrzymały niemieckie natarcie. 2 września 6 DP poniosła duże straty pod Pszczyną w walce z niemiecką 5 Dywizją Pancerną. 3 września GO wydatnie opóźniła marsz Niemców na Wieliczkę i Dunajec. Następnie w dniach 7–8 września toczyła ciężkie walki o przeprawy na Dunajcu.
W 1964 zamieszkał w Zakopanem, gdzie prowadził głównie działalność kombatancką. Zajmował się sprawami bytowymi swoich byłych żołnierzy, odznaczeniami oraz opieką nad grobami żołnierskimi i pomnikami ku czci poległych. Bardzo mocno zaangażował się także wraz z gen. Romanem Abrahamem w akcję protestacyjną przeciwko radzieckiej dewastacji Cmentarza Orląt we Lwowie. Cieszył się ogromnym szacunkiem w środowiskach kombatanckich, był również członkiem Senioratu Wojska Polskiego, czyli nieformalnej rady najstarszych rangą i dowodzeniem oficerów II Rzeczypospolitej.
Gen. Boruta-Spiechowicz 6 sierpnia 1974 został wybrany przez aklamację przez grupę ok. 100 Legionistów na prezesa honorowego Związku Legionistów Polskich.
Zmarł 13 października 1985 w Zakopanem i został pochowany w kwaterze legionowej Nowego Cmentarza w Zakopanem.
Uchwałą Rady Gminy Biały Dunajec z kwietnia 2020 r. most na drodze krajowej nr 47 na rzece Biały Dunajec nosi imię generała Mieczysława Boruty-Spiechowicza.
Wikipedia, s/ zdj. Piotr Korczak
+48 796 024 024
